About this project:

Can I

(EN)
My mother's prolonged and severe illness transported me by jet to the feeling-nothing land. There it's quite interesting, because it's flat and modernistic. There are no ripples or curves. Perfectly polished gloomy plastico, even without drugs, shows the world reflected. You can laugh at it, well, because it's ridiculously, just so tragically funny. Zero nerves, zero stress. You're flying. And then suddenly, you notice a small crack, through which a piece of light falls. You think, how did it even get here, after all, you are thousands of miles from the sun. The good old desire with its laser turbo knife cuts through the sorrows and bang! - there's life! "At least it feels something". - you hear your own thought inside the glass pilot's helmet you happen to be wearing to somehow get through all this.

(PL)
Długotrwała i ciężka choroba matki przeniosła mnie odrzutowcem do krainy nic-nie-czucia. Tam jest dosyć ciekawie bo super płasko i modernistycznie. Nie ma żadnych fałd i zakrzywień. Idealnie wypolerowane mroczne plastico, bez żadnych prochów, pokazuje świat odbity. Nawet można się z tego pośmiać, no bo to jest śmiesznie, tak po prostu tragicznie śmieszne. Zero nerwów, zero stresu. Lecisz. Aż tu nagle zauważasz małą szparkę, przez która wpada kawalek światła. Myślisz; jak ono w w ogóle sie tu dostało? Przecież jesteś tysiące kilometrów od słońca. Stara, dobra, chcica swoim laserowym turbo nożem przecina smutki i bang! - jest życie! “Przynajmniej coś czuje” - słyszysz swoja w właną myśl wewnątrz szklanego hełmu pilota, który akurat musisz nosić, żeby jakoś przez to wszystko się przedostać.

Participants: Jonathan, Mateusz, Vladislav, Dima, Harvey, Michał, Alexander.